Mezun öğretmen kuşağının örnek isimlerinden biriydi

Figen Ayfer’e veda…

Tülin Büyükalkan (UAA’65)
İngilizce Öğretmeni ve Okul Müdürü 1968-2000
Sağlık ve Eğitim Vakfı Eğitim Koordinatörü 2000-2010

Dünyadan güler yüzlü, iyi kalpli, yardımsever bir melek geldi geçti… Sessizce acısını ve derdini içine gömerek bizleri terk etti. O melun hastalıktan kurtulması için ne kadar dua etmiştik. Ümitle beklemiştik, ama olmadı. Bizleri büyük bir üzüntüye boğarak kalplerimizde iyileşmeyecek yaralar açarak gitti. Onun gülen yüzünü, sevgi dolu yüreğini unutmamız mümkün değil.

Son yıllarda buluşacağımız günleri iple çeker olmuştuk. Ne kadar sevinirdik beraber kahvemizi yudumlayacağız diye. Maalesef perde kapandı, oyun bitti, ama anılar tek tek aklımda.

Amerika’ ya bir grup öğrenci götürmüştük. Öğrencilerden biri hastalanınca bir devlet hastanesinde sabahlamıştık. Bendeki panik, Figen’deki sakinlik öğrencimizi çok şaşırtmıştı. İki tezat yaklaşım öğrenciyi çabuk iyileştirmişti.

Yıllar önce terör hareketlerinin bıktırıcı ortamında okullarda güvenlik önlemleri artırılmıştı. Tabii ki okulun şimdiki güvenlik sistemiyle karşılaştırma yapılamaz. O zaman kapıda bir bekçi bulunurdu. İçeri girmek isteyenden sadece kimlik kartı alınırdı. Bir gün, Milli Eğitim’den okulların dikkatle korunması hususunda bir yazı gelmişti. Nöbetçi öğretmenlerin çok dikkatli olmaları, bahçenin her yanına bakmaları hatta çöp bidonlarına bile bakmaları gerektiği ve tehlikeli bir durum gördüklerinde okul müdürlüğüne ve onların da karakola bildirmeleri istenmişti. İlk kez bu görevi Figen ve ben yerine getirecektik. “Peki biz şimdi ne arayacağız?” diye sormuştu. Ben de bomba falan deyince, her ikimiz de kahkahalara boğulmuştuk. Hayatımızda hiç bomba görmemiştik ki! Görevi korkuyla tamamladıktan sonra derin bir nefes almıştık.

Gene bir gün Amerika’ da bir üniversite kampüsünde yemek sonrası Figen bir sigara içmek istemişti. Hemen yemekhane binasının dışında bir yerde ayakta sigara içerken binadaki yangın alarmı aklımızı başımızdan almış, aceleyle sigarayı söndürüp başka bir binaya sığınmıştık.

Avrupa’ da bir konferansa katılmak için Paris’ e gitmiştik. Ucuz olur diye şehrin merkezinden biraz uzakta öğretmen evinde kalmıştık. Sabah erkenden kahvaltı etmek üzere asansöre bindiğimizde uzun çizgili pijamalı beyler gördük. Tabii çok şaşırdık. Pijama ile de dolaşılır mı deyince Figen, adam bize dönüp Fransızca olarak evet pijama ile kahvaltıya iniyoruz demişti. Figen’ le ben hem utanmış hem de şok olmuştuk.

Bir zamanlar okul bahçemizde iki tane salıncak vardı. Öğrenciler dersteyken gider bol bol sallanırdık. Bir gün, okula geç gelen iki öğrenci bizi görünce “Aa siz salıncakta sallanır mıydınız?” dediler. Kendimizi o küçük çocukların yanında suç işlemiş gibi hissedip o alanı apar topar terk etmiştik.

Beni hâlâ gülümseten bir başka anı da okulda gerçekleşti. Bir sabah dersten çıktıktan sonra Figen günaydın demek üzere Dean’s Office’e gelmişti. “Çok eğlenceli bir ders yaptık, öğrenciler gülmekten kırıldı” dedi. “Ne anlattın onları bu kadar güldürecek?” dediğimde, “Romandaki baş karakterin kişiliğini incelerken, onun yürüyüşünü taklit ettim. Adam sağa sola yalpalayarak yürüyordu” dedi. Sonra bana da göstermek üzere ofisin kapısından masama doğru yalpalayarak yürüdü. Bir de ne göreyim! Figen’ in bir ayağında koyu vişne rengi ayakkabı, bir diğerinde de aynı biçimde lacivert ayakkabı vardı. “Figen, çocuklar nasıl gülmez. Ayakkabıların farklı renkte” dediğimde, kendi de kahkahalara boğuldu. Sonra sabahleyin kimse uyanmasın diye elektriği açmadan ayakkabılarını karanlıkta giydiğini anlattı. O gün içinde bir ara sınıfa derste çok güldüklerini söylediğimde “Figen Hanım dersi o kadar güzel anlattı ki dikkatimizi çekmek için ayakkabılarını bile farklı giymişti” dediler.

Emekli olduktan sonra gül ve lale zamanı olmak üzere Göztepe Parkına gider ve bu şölenin bir parçası olurduk. Sanki bu bizim için bir ritüeldi.

Sevgili Figen, o kadar çok anı var ki hangisini buraya sığdırayım? Bana çok iyi bir arkadaş, dost ve de kardeş olduğun için sana minnettarım. Seni çok seviyor ve özlüyorum.